Vulpen perikelen

Ik schrijf veel. Niet alleen blogs en artikelen voor tijdschriften maar ook heel veel voor mezelf (over mijn dag, mijn proces, mijn onzekerheden, over wat goed gaat). Met de hand. Dagboeken vol. Als kind deed ik dat al en sinds ik The Artists Way gedaan heb, schrijf ik dagelijks. EN dus met een vulpen. Ik wil niet meer zonder.

Als kind heb ik leren schrijven met een vulpen. Ik vond dat zo fijn schrijven dat ik tot ver in mijn studententijd nog altijd met mijn schoolvulpen schreef. Uiteindelijk brak hij doormidden. Ik was echt sad. De twee helften heb ik nog steeds in een bewaardoosje zitten. Ik heb toen nog één keer een andere vulpen gekocht, maar daar kon ik niet aan wennen. Dan maar net als alle andere studenten met een balpen schrijven.   

Maar een paar jaar geleden heb ik  de vulpen herontdekt. Ik zag mensen tekenen met een vulpen en kreeg een flashback naar mijn vroegere liefde. Toen heb ik mezelf een zwarte Lamy Safari cadeau gedaan en sindsdien schrijf ik weer alles met een vulpen.  

Ik houd van de manier waarop een vulpen over het papier glijdt. Ik houd van het kordaat krasserige geluid. Ik houd van de lijn die ontstaat: elegant, niet overal even dik en met een zwierigheid die me verbindt met vroeger. Ik houd van het idee dat je er steeds nieuwe vullingen in kunt doen (natuurlijk het liefste zwart, al heb ik soms even een blauwe periode).

Als hij het niet doet dan voel ik me gelijk onthand.

En hij doet het vaak niet… wat niet echt de pen is aan te rekenen maar MIJZELF. Ik schijn (volgens de pennenverkoper) een hele slechte manier van schrijven te hebben. Als linkshandige houd de pen te rechtop en zet er dan te veel kracht op. Ik houd hem in een soort wurggreep.  Soms heb ik maar drie maanden nodig om de punt volledig te verruïneren. Ik voel me een pennenmoordenaar.

In de laatste dagen van de punt is het echt ploeteren. Extra schoonmaken, in de inktpatroon knijpen om de inkt erdoor te dwingen, weer onder de kraan of (beter) even een uurtje in afgekoeld gekookt water. En steeds als ik denk dat het werkt… werkt het toch niet. Zelfs het vervangen van de punt voldoet niet. Ook daarna schrijft hij niet meer zo als eerst. Frustratie alom.

Uiteindelijk koop ik dan toch maar een nieuwe. Ik ben ondertussen aan het einde van mijn vijfde Lamy. Het leek er eerst op dat het met een speciale linkshandige vulpen beter ging – mijn vorige (eerste) linkshandige vulpen heeft het bijna anderhalf jaar volgehouden – maar deze tweede is veel sneller aan het kuren geslagen. Misschien is het een slim idee om een keertje een andere vulpen te proberen?

Als ik op internet ga kijken zijn er meer modellen die aangeraden worden voor linkshandigen. Al zoekende naar het juiste model en de juiste pen, stuit ik op de Pelikan schoolvulpen. ‘Deze pennen worden als onverwoestbaar beschouw, gemaakt en bedoeld om veel schade en misbruik op te vangen en toch te blijven functioneren’ Volgens mij had ik die vroeger! En deze beschrijving klinkt perfect voor een pennenkiller als ikzelf (het klinkt bijna als een uitdaging).

Morgen komt hij en ik ben heel benieuwd hoe lang ik het met de Pelikan ga uithouden 😉

Ben je ook een vulpen liefhebber? Laat me hieronder weten WAT het aan je pen is dat je het meeste waardeert. Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen!