Picasso project – part 1

Gisteren had ik de laatste grafiek les van dit seizoen. Ik had gehoopt (een beetje tegen beter weten in) dat ik het project waar ik mee bezig was kon afronden. Dat was natuurlijk niet zo. Je kunt dingen niet forceren. Maar een beetje jammer vind ik het wel. Want het is best een frustrerend project…

Omdat ik in mijn grafisch werk vaak collagetechnieken combineer met het afdrukken van diezelfde collage elementen (die ik dan vaak uit boeken knip) gaf mijn docent me als suggestie om ook in een pagina uit een boek te gaan drukken. Als boekenliefhebber ga ik daar natuurlijk direct op aan. Mijn fantasie draait direct overuren.

Welke boek? Een heel boek vol drukken is wel erg veel werk. Bladen uit een boek halen dan maar. Welk boek? Wat voor pagina’s? Tekst of juist afbeeldingen? Mijn collectie ‘boeken om iets mee te maken’ is al best groot, dus ik wil niets nieuws aanschaffen. Mijn oog valt op een oud boek dat nog van mijn grootouders is geweest, maar waar ik al wel eerder pagina’s uitgescheurd heb. Een boek met sculptuur van Picasso.

Eerst denk ik: dan kan ik het combineren met beelden die iets zeggen over wat ik nu van Picasso vind. Maar ja, wat vind ik eigenlijk van Picasso? Een veelvraat, een klassiek voorbeeld van een kunstenaarsbeest, een rotzak, een kameleon, een man die je als vrouw maar beter kon mijden, een geëngageerde kunstenaar, iemand die veel probeerde en ook vaak iets moois maakte? Veel te gecompliceerd.

Dus ik begin met het verknippen van verschillende pagina’s en die te gebruiken om over de andere pagina’s heen te monoprinten. Maar dat valt een beetje tegen: de vormen blijken te klein en de afdrukken worden vrij licht. De zwart wit werken van Picasso blijven overheersen. Ik besluit om een lino te maken met een structuur die ik kan toepassen. Dat pakt beter, maar ook deze plaat is eigenlijk te klein. En waarom heb ik een soort koffieboontjes als structuur gekozen? Wat zegt dat over Picasso?

Het project groeit me boven het hoofd. Ik heb allemaal pagina’s met ‘iets’ erop, maar ik zie weinig samenhang en het levert ook niet beelden op die ik interessant vind. Delen van die zwartwit afbeeldingen MOETEN verder naar achteren worden geduwd. En dan is het ook zo veel meer dan ik had gedacht. Ieder blad bestaat eigenlijk uit vier werken en ik kan er maar steeds aan één werken. Want als die kant nat is, kan ik de andere kanten niet meer zonder risico onder de pers door halen.

Ik besluit om eerst op een aantal pagina’s door te werken en die te beplakken met collagemateriaal. Stukken die ik eerder heb gebruikt om mee te drukken. Daar werk ik graag mee omdat die meer doorwerkt geworden zijn. Het puzzelen helpt. Ik zie beelden ontstaan die ik interessant vind.

Mijn docent geeft aan dat het met zeefdrukken wellicht wel gaat lukken om een wat stevigere vorm over de pagina’s te drukken. Dus ik sta ook een ochtend te zeefdrukken. Het effect staat me wel aan. Vooral ook omdat ik nu grote vormen heb gebruikt. Vormen die over de hele afbeelding heen gaan. En de kleuren zijn wat minder transparant, waardoor ze de beelden van Picasso iets meer wegdrukken.

Tijdens de laatste les heb ik de bladen in elkaar geprobeerd te leggen. Welke pagina komt dan waar en welke werken passen wel of niet naast elkaar. En met welke pagina’s moet ik nog iets? Zucht. Dat zijn er meer dan ik gehoopt had. Ik wil eigenlijk dat het klaar is en dat ik in september met iets nieuws kan beginnen.

Zo werkt het dus niet. Ik kan niet een project dwingen af te zijn als het dat niet is. ‘Soms duurt het jaren om een project af te maken’, zegt mijn docent als ik mijn frustraties uitspreek. ‘Leg het een tijdje weg en ga iets anders doen. En keer er later weer naar toe terug. Dan kun je met  nieuwe energie en nieuwe inzichten verder.’  Daar leg ik me dan met tegenzin (en opluchting) bij neer.

Het komt af, wanneer het af komt en niet eerder. Voor nu leg ik het even aan de kant. En dan zie ik wel weer in september.