Spelen met lino’s – tot het voorbij is

Een paar weken geleden beschreef ik hoe moeilijk ik het vond om een reproduceerbare lino te maken en meerdere plaatjes netjes op elkaar te drukken. Toen ik dat als ‘mislukt’ verklaard had, kreeg ik de vrijheid om de verschillende vormen vrij over elkaar te drukken. Let the games begin!

Mijn vader vertelde me dat je linoplaten ook twee keer kunt afdrukken. De eerste keer geeft dat een dikke laag, maar de tweede keer (logischerwijze) een veel dunnere, transparantere laag. Ik was benieuwd wat voor effecten ik daarmee zou kunnen bereiken. Wat doet dat met de kleuren? Wat doet dat met het beeld?

Ik besloot om met een beperkt aantal kleuren te werken (dat doe ik bij het schilderen ook altijd) en daar verschillende variaties van te mengen. De kleuren waren Pruisisch blauw, warm geel en sanguine. Daarna ben ik gewoon maar gaan drukken. Gelige achtergrond, groenige achtergrond, blauw, een andere kleur geel. Ik ben on the roll. Iedere plaat druk ik direct twee keer af. De twee vormen die ik heb, combineer ik met verschillende gekleurde achtergronden.

Van een paar overgebleven stukjes lino snijd ik nieuwe vormen. Een balk met streepjes en een aantal bollen, die me doen denken aan een stapel stenen. De bolletjes I like! De vorm is super leuk en geeft een goede twist aan mijn beeld. Ik druk ze overal op. Ik druk ook nieuwe vormen op nog natte lino’s. De kleuren gaan meer mengen. Soms wordt dat cool, soms te veel een troepje. Licht over donker drukken geeft ook mooie effecten. Ik heb het gevoel dat ik veel leer over het gebruik van kleuren bij het drukken. Dat vind ik fijn.

Als een soort side project maar ik ook een paar versies in stof. Die maak ik direct van de tekening, waardoor er andere vormen ontstaan. Die vormen breng ik vervolgens weer terug in de lino, door ze met behulp van een plastic sjabloon over de lino’s heen te drukken. Ook introduceer ik een heldere kleur rood in de mix. Niet los natuurlijk, dat is me veel te fel, maar in een donkere paars en een licht roze.  

Op een gegeven moment heb ik misschien wel veertig variaties, in verschillende stadia van onvoltooidheid. Iedere keer zit er nog wel weer wat op mijn plaatje wat ik op een nieuw blad afdruk. Ik raak het overzicht kwijt. Wat wil ik hier eigenlijk verder mee? Wanneer is het af? Hoe ga ik dit presenteren? Horen er dingen bij elkaar of zijn het veertig eenlingen? En MOETEN het er veertig blijven? Of kunnen er ook een paar direct de prullenbak in?

De volgende les leg ik alle werken uit, groepeer ze, leg ze weer in andere volgordes. Wat mist er op de verschillende werken? Waar is iets extra’s ontstaan? Welke vind ik mooi? Welke niet? En waarom? Sommigen zijn al veel meer af dan anderen. Een paar kleuren combinaties vind ik echt lelijk. Die gooi ik weg. Een paar missen nog een aandachtstrekker of een contrast. Ik maak ijverig aantekeningen en plannen, die ik de lessen erna ga uitvoeren.

Gisteren was ik daar mee bezig. Er ligt nog heel wat op de stapel: ‘deze kunnen nog beter’ maar na bijna twee uur, merk ik dat ik op de automatische piloot vormen aan toevoegen. ‘Dan doe ik die balletjes wel weer in die hoek’ en het sjabloon op ‘die manier eroverheen’. Ik ben niet meer nieuwsgierig naar wat het doet, maar wil alleen maar de opdrachten die ik mezelf heb gegeven afwerken. Het voelt eigenlijk helemaal niet goed. Ik wil het KLAAR hebben.

‘Tijd om te stoppen’, zei mijn juf. Dat voelt als een opluchting. Ik hoef niet ALLE dertig overgebleven variaties helemaal af en perfect te maken voordat ik het los mag laten. Als ik er niet meer in geïnteresseerd ben, dan mag ik het ook gewoon NU loslaten. Ik denk dat er ongeveer tien zijn waar ik tevreden over ben. En dan nog een handjevol die ik in combinatie met anderen mooi vind. Dat is genoeg. Dat mag het eindresultaat zijn.

Ik heb zin om volgende week aan iets nieuws te beginnen. Hoewel, als ik ze zo om me heen heb  liggen, bedenk ik me dat ik ééntje nog één keer onder de pers door ga halen…