Help! Mijn atelier is (alweer) een puinzooi!

Ik weet niet hoe het toch iedere keer weer gebeurd. Ik sta vertwijfelt om me heen te kijken in mijn atelier. Overal – en dan bedoel ik ook echt OVERAL – liggen spullen. Zakken met nieuwe stofjes, bolletjes wol, oude kleding, een rare hoed, een picknickmand, een oude doos, stukken papier en ga zo maar door. Ik kan er niets. Ik kan er niet eens denken. Het is te vol.

Als mijn atelier tot deze staat is afgezakt, vind ik het heel moeilijk om daar iets aan te gaan doen. Ik schuif doelloos dingen heen en weer. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Of eigenlijk weet ik het wel, maar WIL ik het niet. Ik zal dingen moeten weggooien. En daar heb ik ECHT een hekel aan. Dat betekent een enorme hoeveelheid microbeslissingen…

Ik werk nu met stof en wol. Verschillende diktes, structuren en kleuren. Maar ook met papier, collagemateriaal. Met kleurpotlood, inkt, stempels, met druktechnieken, met aquarel, met verschillende soorten verf om stof te verven. Met gedroogde planten, met linoleum, met acryl, met een kroontjespen, met verschillende soorten garen in verschillende diktes. Met ijzerdraad, met schuimrubber. Het zijn gewoon veel spullen.

Ik raak ook erg geïnspireerd door onverwachte vormen die zijn ontstaan terwijl ik iets anders aan het maken was. Het ene idee geeft restmateriaal en dat restmateriaal is bijna altijd minstens zo inspirerend. Dus dat maakt het nog moeilijker om iets weg te gooien. Ik bewaar niet alleen papier, maar ook geknipt en gescheurd papier en dan dus ook de snippers en de weggeknipte stukken papier die er interessant uit zien. Hetzelfde geldt voor stof en wol.

Need I say more?

We zijn mijn schoonmoeder aan het verhuizen en we stellen haar bij ieder voorwerp de vraag: heb je het nodig? Heb je er drie van nodig? En die vragen moet ik nu ook aan mezelf stellen. Misschien hoef ik niet alle restjes te bewaren. Misschien kan ik ook wel met net wat minder stoffen op mijn kamer. Misschien kunnen er echt wel wat boeken naar het boekenhuisje in de voortuin. Heb ik echt zoveel waterbakjes nodig? En zoveel planken om op te werken?

Ik ga gewoon maar hoekje voor hoekje. Stapeltje voor stapeltje door mijn handen laten glijden en beslissen wat er mee moet gebeuren. Als mijn schoonmoeder het kan, kan ik het ook!

Ik weet niet of het af komt, want bijna altijd als ik mijn atelier ga opruimen kom ik allerlei dingen tegen die me inspireren. En als er dan een beetje ruimte is ontstaan op mijn bureau (of op de grond), dan vind ik mezelf terug met een tube lijm in mijn handen of ben ik restjes stof aan elkaar aan het spelden. Dan ‘vergeet’ ik waar ik mee bezig was en verlies me in de mogelijkheden die mijn vondsten voor me vormen. Maar dan is mijn atelier alweer de speeltuin die het hoort te zijn 😉