Update uit mijn atelier I

Dezer weken staan de activiteiten in mijn atelier in het teken van de komende werkbespreking. Ik bekijk de verschillende dingen waar ik mee bezig ben en bedenk wat ik nog verder af moet / kan maken voor die bespreking en probeer dat dan ook te doen…

Het is de een na laatste werkbespreking voor het moment waarop ik hoor of ik door mag naar het derde jaar. Stel ze vinden mijn werk nog wat te weinig ontwikkelen, dan kan het zijn dat ik tussendoor nog vaker mijn werk moet laten zien. Ik probeer daar niet te veel mee bezig te zijn, want dat helpt me niet. Het gaat tenslotte om wat ik zelf van mijn werk vind toch?

Het verhaal van de kunstenaar als archivaris heeft me een aantal nieuwe ideeën opgeleverd, die ik niet kan maken voor volgende week. Die moeten dus even wachten, wat betekent dat ze om het hardst in mijn  oor aan het tetteren zijn dat ik juist daar mijn tijd aan moet besteden. Zelf vind ik het echt een supergoed idee om pagina’s uit mijn dagboek te gaan borduren, maar dat moet wachten tot later.

Toen ik het met mijn moeder over de loopgraven had, liet ze me een aantal foto’s van soldaten uit de eerste wereldoorlog zien. Ze waren in de oorlog gemaakt door een Frans echtpaar in een dorpje niet ver van het front. Er kwamen daar vaak soldaten op verlof. En het echtpaar vroeg hen dan om model te zitten. Het zijn foto’s van jongens die vrij zijn, maar met hun kop nog in de oorlog zitten. Die dubbelheid van spanning en ontspanning zie je in de foto.

Ik heb er nu vier vastgelegd. Eerst getekend en daarna geschilderd. Tot nu toe zijn ze allemaal geschilderd met alleen Pruisisch blauw, titaan wit en Siena (en wat je daarmee kunt mengen). Het is interessant om te zien dat ze niet kloppen qua vorm, maar voor mij heel kloppend voelen. Alsof ik heb kunnen schilderen op een manier die voor mij past bij hun geestesgesteldheid.

Vorige week probeerde ik eentje op een groter formaat te schilderen. Ik dacht dat het dan misschien meer impact zou hebben. Maar ik ben er eigenlijk helemaal niet zo tevreden over. Misschien had ik een nieuwe soldaat moeten proberen in plaats van dezelfde jongen nog een keer. Daar waar me dat met landschappen vaak juist dichterbij wat ik wil vertellen brengt, voelt het voor mij een beetje alsof dit een lege versie is. Ik moet zijn voet nog verbeteren, maar ik blijf het uitstellen.

Deze week trouwens dezelfde jongen toch nog een keer gedaan, maar nu op stof en ‘getekend’ met de naaimachine. Daarbij heb ik de tekening in mijn schetsboek als uitgangspunt genomen. Het is best wel lastig om een beetje goed te mikken met de naaimachine. Maar dat is ook wel weer de charme: je krijgt er hele bobbelige en hoekige lijnen mee. Ik moet even nadenken wat ik hiermee kan.

Verder heb ik vandaag nog een ruimte geschilderd. Daar ben ik een maandje ofzo geleden mee begonnen. We moesten bij de NAU voor een les foto’s van het gebouw maken vanuit vreemde standpunten. Ik kreeg gelijk zin om die foto’s ook te gaan schilderen: vreemde perspectieven, wat is voor en wat is achter? Wat kan ik daarmee? Ik had na de tweede versie nog wat ideeën voor een derde. Vond dat ik dat nog wel voor de werkbespreking moest doen. Dat is gelukt 🙂

Nu moet ik nog één ding afmaken deze week. Ik ben nog bezig met een stilleven dat ik op een oud tafelkleed heb geschilderd en waar ik nog extra stof op aan het naaien ben. Tijdens mijn vorige beoordeling raadden ze me aan om te kijken hoe ik schilderen en stof meer kon integreren. Dit stilleven si daar een probeersel voor. Het leek me dat ik met stillevens goed zou kunnen oefenen. Een fles is best een heldere vorm. Een tweede fels van stof kan daar op of naast. Hierboven een soortgelijk stilleven, dat ik net af heb.

Je ziet dat ik verschillende lijntjes door elkaar volg. Vandaag heb ik zowel iets gedaan aan de soldaten als aan een interieur, gisteren heb ik alleen maar genaaid aan het stoffen stilleven, morgen ga ik monoprinten. Ik merk dat dit voor mij werkt. Het geeft me lucht en vrijheid. Ik zie dat alles elkaar beïnvloed, dat de blokjes die ik toevoegde in mijn zeefdruk terugkomen in stof (of misschien wel andersom?). Dat het idee dat twee vormen samen een nieuwe vorm kunnen worden, vanuit het monoprinten nu het schilderen van een ruimte inkomt. En dat vind ik super fascinerend. Alles is verbonden!