Tussenstand portret challenge

Halverwege de derde week en ik zit op 24 portretten. Dat is minder dan ik me had voorgenomen, maar het is nog niet onhaalbaar. Wel een goed moment om even te kijken waar ik tot nu toe tegenaan loop.

De eerste week begon ik vol enthousiasme met een eerste potloodschets. Samen met mijn lievelings-4B potlood verdwaalde ik al snel in neuzen, rimpels, wenkbrauwen en oren. Wat werk je uit, wat laat je wat meer als suggestie? Ik was al snel twintig minuten per tekening bezig.

Na vier dacht ik: 50 potlood schetsen wordt wel wat saai. Ik ging over op kleurpotloden. En mijn tempo zakte verder. Vooral aan mijn zesde tekening – een jongetje met een mutsje op – heb ik lang gewerkt. Het is dan ook een vrij uitgewerkte tekening geworden. Ik ben wel trots op het neusje en de ogen. De neus komt voor mijn gevoel echt wel een beetje naar voren.

Aan een geschilderd portret heb ik lang gewerkt. Ik vond het lelijk en het werd naar mijn gevoel steeds erger. Na een uurtje pielen heb ik het opgegeven. Strikvraag voor mezelf: telt deze mee of niet? Ik heb niet beloofd dat ik 50 gelukte portretten zal maken, toch? Het hele idee is om te leren, en leren doe je door fouten te maken en te verbeteren.  Hierover nadenken kostte me ook veel tijd.

tempo, tempo!
Conclusie na week 1: in dit tempo haal ik het never nooit niet. Ik had er zo’n twaalf willen maken, maar zit op zes. Het lukt me niet om alleen maar portretten te maken. Ik doe ook andere dingen tussendoor. Heb meer afwisseling nodig. Geen enkele tekening heb ik in 5 minuten gemaakt. Wees af en toe minder kritisch. Misschien moet ik er een paar maken met een timer erbij. Dat helpt mij meestal wel om me ook echt aan de voorgestelde timelimiet te houden.

Week 2 was een lastige week voor de challenge. Sommigen van jullie weten al dat mijn schoonvader in deze week is overleden. Dat was (begrijpelijk) niet bevorderlijk voor mijn tekentempo. Waar ik in de tijd van zijn ziekbed veel afleiding vond in het tekenen, merk ik nu nauwelijks ruimte en rust om even te gaan zitten. Toch produceer ik nog acht snelle schetsen. Drie de dag voor zijn overlijden, drie de dag voor de crematie en twee de dag erna.

In week 3 kom ik langzaam op stoom. Om de challenge te halen moet ik mijn perfectionisme wel loslaten en kan ik niet meer te veel nadenken: gewoon gaan met die banaan en dan zien we wel. Zo schiet ik ondertussen door naar de 24. Nog tien dagen voor de andere 26…

• 

• 

•