Voor het eerst meedoen aan De Kunstroute

Afgelopen weekend was de Kunstroute. De afgelopen weken ben ik er best wel mee bezig geweest. Wat laat je zien? Wat kun je verwachten? Mijn huis heeft niet vaak zo opgeruimd uit gezien. In totaal hebben we 33 mensen mogen begroeten en ik vond het eigenlijk heel leuk.

Het was best interessant om mijn eigen woonkamer (en gang) als tentoonstellingsruimte in te richten. Ik ben begonnen met te inventariseren hoeveel dingen ik eigenlijk kwijt kon en hoe zich dat op natuurlijke wijze in groepjes opdeelde. Aan de wanden hingen voornamelijk, maar er was ook ruimte voor een aantal Girls with Guns. Op tafel lagen de Textiele werken die ik tot nu toe af heb weten te maken en een map met verschillende dingen.

Zaterdag was ik naar de NAU en kon dus niet zelf de bezoekers ontvangen. Toen heeft mijn partner de honneurs waargenomen. Ik kreeg ‘s avonds een uitgebreid verslag van de negen mensen die geweest waren (echt super!). Een paar mensen uit de buurt en ook wat bekenden van De Toets. Echt heel leuk dat die de moeite hebben genomen om langs te komen!

Zondag zat ik er helemaal klaar voor. Alles weer opnieuw aan kant. In mijn hoofd verhaalde ik: ‘het is gewoon een oefening. Leer over je werk te vertellen, laat het maar gewoon over je heen komen.’ Klokslag 12 uur gebeurde er niets. Iedere keer als er een auto de straat in reed of een fiets voorbij kwam ging mijn hart even sneller kloppen. Maar het eerste half uur gebeurde er niets…

Toen ging de bel. De eerste bezoeker was een mevrouw die in de buurt woont. Geïnteresseerd in kunst (zelf ook aan het schilderen) en met allemaal vragen. Wanneer je samen een interesse deelt is het gelijk al veel makkelijker verbinden. Ik had een uitgebreid spontaan gesprek met haar, waarbij we het ook hadden over dingen die niet te zien waren in de opstelling.

Daarna kwam er een gestage stroom mensen door mijn huiskamer. Meestal één of twee personen, die elkaar min of meer afwisselde. Wat wel fijn was, want dan kon ik de bezoekers ook echt aandacht geven. Op het drukste moment waren er acht mensen (vier verschillende groepjes) en dat was wel een beetje druk. Toen wist ik niet zo goed hoe ik mijn aandacht moest verdelen.

‘Mooie kleuren’ was iets wat veel mensen zeiden, anderen noemden het ‘zachte kleuren’ (misschien net wat minder hun smaak?) en ‘Wat leuk dat je zoveel dingen uitprobeert’. Ook het textiel viel in de smaak.

Op mijn ezel had ik een soort collage gemaakt van dingen waar ik nu mee bezig ben: nog meer variaties op de dames met geweren, wat monoprints, werk van De Toets, kleuronderzoek, textiel. Dit bleek een goed aanknopingspunt voor gesprekken. De bezoekers vonden het heel leuk om te zien waar ik mee bezig was en dat kon ik ook goed uitleggen aan de hand van de verschillende voorbeelden op het bord.

Dat vond ik het leukst: mensen die oprechte interesse hebben in wat je doet. Hoe je iets maakt, welke keuzes je daarbij maakt en waarom. Wat je bezig houdt. En daar dan over vertellen. Denk dat vooral rondom de dingen op mijn ezel gebeurde. Het was een kijkje in mijn proces, de vragen waar ik mee bezig ben (kan nog meer met de girls? Wat kan ik met textiel? Met monoprinten? Combinaties?) En daar gingen de vragen dan ook over. Regelmatig rende ik naar boven om er nog iets anders bij te laten zien. Vaak nog niet af, maar om te laten zien hoe ik daar verder mee ga.

Na vijf uur over mijn werk vertellen, merkte ik dat ik sommige verhalen begon aan te passen. Soms omdat het daardoor scherper werd, maar ook wel omdat ik na zes keer hetzelfde vertellen het zelf niet meer zo interessant vond. Ik ging een ander aspect naar voren halen. Niet iedereen wordt ook geraakt door hetzelfde. Dus dan benadruk je iets anders.

En nee, ik heb niets verkocht. Ik had wel een prijslijst (voor ongeveer een derde van de werken) maar dat was meer voor het idee. Het ging me om de ervaring, het oefenen in staan voor mijn werk en erover communiceren. Dat is gelukt!